Иске Үзи авылында китап укымаган гаилә юк

Халык китапханәгә гыйбадәтханәгә йөргән кебек йөри.

– Бу – китапханәче Татьяна Артамонованың казанышы, – диләр искеүзилеләр. – Әгәр без ниндидер сәбәп белән китапханәгә озак килми торсак, Татьяна Викторовна безгә үзе килә. Һәм еш кына – яңа кызыклы китаплар, фәнни-популяр әдәбият яисә ниндидер иҗтимагый-сәяси журналлар белән. Хәрәкәтләнү авыр булган өлкән кешеләр янына барырга да иренми ул. Ә алар аның белән очрашуга һәрвакыт шат. Алар чәй табыны артында рәхәтләнеп аралашалар, якын планнар белән уртаклашалар.

Китапханә – авыл кешеләренең, өстәвенә яшьләрнең дә, өлкәннәрнең дә яраткан ял урыны. Анда бөтен җирдә гөлләр. Китаплар патшалыгында этнографик почмак урын алган, анда, музейдагы кебек, йорт кирәк-яраклары һәм сандыкта борынгы күлмәкләр белән крестьян өе үз чагылышын тапкан.

Татьяна Викторовнаның зур агач сандыгы үзе белән бергә республиканың барлык әһәмиятле чаралары буенча йөри. Яшел, бизәкле сандык Нурлатта, Яңа Чишмәдә «Минем шәҗәрәм» проектының «Гасырлар кайтавазы» бәйгеләрендә, узган елның октябрендә «Нечкәбил» бәйгесендә һәм узган елның октябрендә «Татарстанның мәдәни башкаласы» бәйгесендә өч тапкыр үз ролен уйнады.

Бәйге узачак «Әкият» курчак театры каршындагы мәйданчыкта Татьяна Викторовна сандыктан үзенең кыйммәтле хәзинәсен – осталар кулы белән йөрәк җылысын салып эшләнгән чуаш орнаментларын һәм чигүләрен, сурбаннарны һәм күлмәкләрне чыгарды. Тамашачыларның берсе дә бу хәзинә яныннан тыныч кына үтеп китмәде. Барысы да чуаш осталарының иҗаты белән озаклап кызыксынды. Ә аннары, бәйге сәхнәсендә, тамашачылар күңелен Татьянаның яңгыравыклы тавышы яулады.

– Җыр иҗаты – минем икенче тормыш асылым, – ди авыл китапханәчесе. – Мин тормышымны музыкасыз, җырсыз күз алдына да китерә алмыйм. Алардан башка минем өчен шатлык юк. Ә минем өчен илһам чыганагы булып «Деревенские посиделки» ансамбле тора, һәр репетиция, һәр очрашу – бер йотым су кебек. Теләсәгез – ышаныгыз, теләсәгез – юк, әмма минем өчен акча да, бүләк тә кирәкми! Концертта яисә нинди дә булса чарада җырлыйм икән, яңадан туган сыман булам. Иртән эшкә, китап укучылар белән очрашуга очып барам. Болар миңа яшәргә, иҗат итәргә көч, куәт бирә. Шагыйрь Борис Пастернакның: «Иҗатның максаты – шау-шу да, уңыш та түгел, ә үзнәтиҗә!», дигән сүзләре минем турыда әйтелгән кебек. Гомерем буе җырлаячакмын. Әбиләрем куллары белән киндер тукымадан тегелгән борынгы милли күлмәкләрне дә кадерләп, яратып саклаячакмын һәм кызларымның берәрсенә тапшырачакмын.

Ә Татьяна Викторовнаның кызлары дүртәү, улы да бар. Ул югары бүләккә – Ана даны медаленә юкка гына лаек булмаган. Ә авылдашларына китапханә хезмәтен ул кырык бишенче ел күрсәтә инде!